به رنگ گیلاس

باید سرود از کوچه های سرد پائیزی...باید نوشت از آدم برفی ها....و نقاشی کرد وسعت سپید کوه را،کوچه ها آراسته از برگ های پائیزی و بوی عطر دست های سبز رفتگریست که هر روز برگ های زرد پائیزی را جارو می کشد.روی درخت نارنج،شبنم باران نشسته است،باران را از پشت پنجره های مه آلود اتاق عاشقانه تماشا باید کرد. 

به رنگ گیلاس...

در آن شب سرد از آسمان.....نم نم،عشق می بارید و زیر نور مهتاب از نگاه گرم عاشقانه ستاره ها بر کف دستانمان شبنم فرو می ریخت و در جویبار قلبمان مهر جاری می گشت...‌قهوه تلخ میز در موج موهایت تاب میخورد و مثل عسل شیرین می شد....چه ماه زیبا می خندید....چقدر درون چشمهای نسیم،عشق می درخشید‌.

به رنگ گیلاس...

آهای رودسر...رودسر...زیبا. چه قشنگ بودی تو دریا. چه بگویم از مرغابی, های کنار دریا که شنا می کردند و موج آنها را به سمت ساحل می کشاند.آنگاه که ماسه های سیاه به درون کفش هایم خزیده بود ومن ماسه ها را از به رنگ گیلاس...

خدانگهدار گل نیلوفری باغچه ی حیاط کوچک سرسبزم. چقدر تنها بودم و هر روز غروب با دامن آبی گل دارم از پله ها پایین می آمدم و روی پله ها کنار باغچه و گلدان های شمعدانی می نشستم و به یادت گلبرگ ها را نوازش به رنگ گیلاس...

سلام برگ گل آفتاب, گردان,....سلام ماه شب های دشت گندم زار. فرخنده باد عیدت عزیز نرگسی ها. دست سبز رازقی برایت دعا می کند. صبح تمام نیلوفری ها سبز پوشیدند، من به یادت سفید پوشیدم و آفتاب, به روی گل ها نور می پاشید. به رنگ گیلاس...

راستی چقدر گل شب بو دوستت دارد. چقدر شمعدانی برایت دلتنگست‌. گلدان کوچکت آب میخواهد، از شهد تنت گلاب می خواهد. خوش به حال ماه که هم اتاق تو است، عطر شالم بوی رختخواب تو است.

به رنگ گیلاس...

ای گل خوشبویم....شبت آکنده از بوی عطر گل های محبوب, باغچه حیاط، و نغمه ی صدای جیرجیرک ها....خوابت سبز مانند گلبرگ های سبز بهار....و رختخواب مخمل گرمت، آغوش نور مهتاب مهربانی باد.

 

به رنگ گیلاس...

گل ارغوانی صحرا، درون کوچه کنار دیوارها سنبل روئیده است، برف روی بام می بارد، بنفشه بی خواب است،و میان چمن زار، ژاله بی تاب چشم های توست. شب، فانوس صحرا روشن است،و گونه مهتاب نیلی است،و آسمان چشمهایش باران گرفته است. از حوالی درختان سرو خیابان بوی عطر گل یاس می آید، بوی تو می آید.

به رنگ گیلاس...

​​​​​​خوشه ی گندم عطرآگینم، آفتاب, دشت سرسبز زندگی ام، آسمان مصفای صبحگاهم، طراوت آبی وجودم....به جان سبز بیشه زارها....عاشقانه دوستت می دارم.

به رنگ گیلاس...

حالا که می روی.... سلام گرم مرا به ارسنجان عزیزم، به کوهسارانش که باران از زلف های رنگینش جاری می گردد و به روی گل بوته های دامن سبز جنگل سرازیز می شود، به بیشه زارهای سرسبزش، به دشت های گندم زار، به به رنگ گیلاس...

گل نیلوفری ام....هر روز غروب به یادت درون گلدان های سفالی ام گلهای شمعدانی می کارم تا حوالی باغچه آکنده از عطر حضور سبزت باشد.

به رنگ گیلاس...

شب است و به حوض آب حیاط باصفای  مسجد که زیر طاقش نماز میخوانم، به خواب ناز کبوتر که خفته روی کنگره ها و ریخته پرهای سفید طاقتم روی سنگ فرش حیاط، و میان نسیم نرم نرمک پاییز، ماه عریان نگاهم توی آب حوض به رنگ گیلاس...